طارمی این فصل، 11 گل زده و 5 گل ساخته است. هر 11 گل او، در فاصلهای کمتر از نقطه پنالتی با دروازه زده شدهاند. از این یازده گل، 10 گل فقط با یک ضربه وارد دروازه شدند و تنها در بازی با تراکتورسازی، او در محوطه دروازهبان حریف را جا گذاشت و دروازه را باز کرد. در هیچکدام از گلهای او، خبری از مهاجمی که چند متر پشت محوطه توپ گیری میکرد، موقعیت میساخت و شوت میزد نیست. نمونهای که از گلهایی که او، فصل پیش در اصفهان به سپاهان زد.
طارمی این فصل 5 گل ساخته که 3 تا آنها، با گرفتن پنالتی بوده است. تعداد پاس گلهای طارمی، روی عدد 2 خلاصه میشود. دو ضربه سر، که کامیابینیا و علیپور را در موقعیت گلزنی قرار داد. طارمی این فصل حتی یک بار، با پاسهای عمقی خطرناک نتوانسته برای بقیه بازیکنان تیمش موقعیت بسازد. موضوعی که دو فصل اول حضور در پرسپولیس، تخصص او بود.
آمار گلزنی طارمی تا این مقطع از فصل، فقط یک گل از فصل پیش عقبتر است اما تغییرات در سبک بازی، او را به مهاجمی تبدیل کرده که بعد از گرفتن توپ، فقط دروازه را نگاه میکند و کارنامهاش در هر بازی، صرفا با تعداد گلهای زده شده سنجیده میشود. روندی که ادامه آن، در مدت کوتاهی میتواند یکی از مدرنترین مهاجمان لیگ را به مهاجمی متوسط با توانایی جاگیری بالا و دقت پایین تبدیل کند. مهاجمانی که بر خلاف طارمی جوان، تاریخ انقضای آنها سالها قبل گذشته است.
رضاییان در سه سال گذشته در پرسپولیس و راهآهن، 8بار پشت ضربات پنالتی ایستاده که حاصل آن پنج گل و یک پاس گل(!) بوده. او دوبار هم پنالتیهایش را از دست داده؛ یک بار در لباس راهآهن مقابل صبا و دیگری با پیراهن پرسپولیس برابر فولاد. اما طارمی در این سه سال کلا یک بار از روی نقطه پنالتی برای پرسپولیس گل زده که در بازی با سایپا بوده. در عوض این بازیکن سهپنالتی هم از دست داده که این اتفاق برابر همین سایپا، نفت تهران و البته استقلال رخ داده.