حواشی مشکوک در افتتاحیه جشنواره فیلم فجر + عکس

آیین افتتاح جشنواره ی فیلم فجر در حالی دقایقی کوتاه بعد از ساعت 19 شامگاه 9 بهمن ماه در برج میلاد برپا شد که جمعیت زیادی در طبقه همکف سالن های همایش های برج حضور داشتند و عده ای در گوشه های سالن به دنبال جا می گشتند

روز گذشته سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر با برگزاری افتتاحیه ای در برج میلاد کارش را آغاز کرد و سینماگران جوان با شانه هایی آماده در این مراسم حضور پیدا کردند، به این امید که سیمرغ در اختتامیه همین رویداد فرهنگی روی شانه های آنها آرام بگیرد.

افتتاحیه سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر سینمای ایران در سال 1395 کارش را در 9 بهمن ماه در برج میلاد آغاز کرد.

دبیر این دوره از جشنواره فیلم فجر نیز محمد حیدری است او در دوره قبل در این سمت دارای تجربه هایی شده که تلاش دارد این دوره را با کمترین حاشیه برگزار کند.

*هواسمان به تاریخ باشد

به هر حال همیشه حاشیه جزو جذابیت های یک رویداد فرهنگی و هنری بوده که خاطره های تلخ و شیرین را رقم می زند. برگزارکنندگان، در ایجاد قوانین و فراهم کردن شرایط و مهمانان، در رعایت احترام به قوانین تاثیر زیادی در شکل گیری این خاطره ها دارند، خاطره هایی که تا چندی دیگر تبدیل به تاریخ می شوند، تاریخی که سالها بعد دیگرانی در آینده از آن یاد می کنند حتما باید حواسمان به آنچه تاریخ در مورد ما قضاوت می کند باشد.

*نبود ازدحام در افتتاحیه

در ابتدای مراسم هنرمندان و سینماگران از ساعت 6 به بعد وارد کاخ جشنواره شد. تقریبا کسی در محوطه باز برج میلاد منتظر نایستاد و در اولین روز با ازدحامی که روند برگزاری جشنواره را مختل کند مواجه نبودیم، این اتفاق را در اولین روز به فال نیک می گیریم.

*شانه های آماده برای آرام گرفتن سیمرغ

در این میان چهره های سینماگران را می توان دید آنهایی که در پشت درهای بسته ایستاده اند، در این میان جوان ترها که امسال حضور پر رنگ تری دارند توجه بیشتری را به خود جلب می کنند، آنها حتما به تشویق و تقدیر نیاز دارند و همچنین نقد های سازنده که در جشنواره با شکل های متنوعی از آن مواجه خواهند شد و بی گمان نیم نگاهی به سیمرغ های این دوره و امید اینکه بر شانه شان بنشیند. درهای سالن اصلی جشنواره فیلم فجر در برج میلاد باز می شود. حاضرین وارد سالن می شوند تا شاهد افتتاحیه سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر باشند.

*مراسمی با آغاز مشکوک

نکته جالب این بود که برخلاف سایر دوره ها سالن برگزاری مراسم به سرعت در دقایق ابتدایی پر شد و مراسم با کمترین تاخیر که به 10 دقیقه هم نمی رسید کارش آغاز شد آنقدر نداشتن تأخیر در آغاز یک مراسم در برنامه های ما عجیب است که یکی از اصحاب رسانه با لحن طنزآمیزی می گوید:«نداشتن تاخیر در این مراسم مشکوک بود». حالا احسان کرمی روی صحنه قرار می گیرد و سکان اجرای برنامه را به دست می گیرد.

*جای خالی جایی برای خبرنگاران

زمانی که وارد سالن شدیم به ردیف ها که نگاهی انداختیم متوجه شدیم روی صندلی ها نام فیلم ها با کاغذی نوشته و چسبانده شده بود تا عوامل یک فیلم بتوانند در کنار هم بنشینند، اما متاسفانه جایی به این شکل برای اصحاب رسانه در نظر گرفته نشده بود و از افرادی که در تشریفات حضور داشتند نیز وقتی در این باره پرسیده می شد اظهار بی اطلاعی می کردند و مشخص بود که نسبت به این موضوع و حتی نحوه برخورد با خبرنگاران بیگانه اند. در انتهای سالن و گوشه ها یکی از خانم ها ما را هدایت کرد و گفت:اگر مهمان دعوتی و یا خبرنگار هستید در انتها بنشینید نگاهی که انداختیم متوجه شدیم بیشتر قسمت ها افرادی نشسته اند که جزء رسانه نبودند. حتما تفکیک کردن خبرنگاران از سایرین در جهت پوشش بهتر و با کیفیت مراسم توسط آنها می تواند تاثیر گذار باشد.

*ادای احترام سینماگران به مادر شهید کنعانی

حالا تمام سالن پر شده است مشخص است که به تعداد مشخص و به اندازه توزیع بلیت ها صورت گرفته است. مگر می شود جشن جمعی در جایی در این سرزمین شکل بگیرد و ما یادی از شهدای مان نکنیم! به یاد شهید کنعانی که از شهدای نیروی انتظامی و یکی حافظان مرزهای این سرزمین است کلیپی پخش می شود، مادر شهید که دردانه خود را در مسیر آرامش و ما تقدیم کرد برای تقدیر از وی به سمت صحنه می آید، حالا با دیدن مادر شیرمرد ایران زمین شهید کنعانی سینماگران می ایستند و با تشویق به او و فرزند شهیدش ادای احترام می کنند.

*مگر می شود شما را تقدیر نکرد

همیشه از شهدای دفاع مقدس، مدافع حرم و یا نیروی انتظامی تقدیرهایی صورت گرفته است، اما این روزها نام شهدای آتشنشان جان برکف بر سر زبان ها است. مگر می شود در این ایام غم عظیم تهران و ایران را ندید و حس نکرد. حالا سینماگران ایرانی تصمیم می گیرند به رسم ادب، فرهنگ و غیرت ایرانی از یکی از آتشنشان ها را تقدیر کنند.

*این مرد را تشویق نکنید!

خودش خواسته تا او را تشویق نکنند، براییش دست نزنند. دوربین چهره اش را تا نشان می دهد سالن غرق در اندوه و یا حتی چیزی شبیه خجالت و شرم می شود و این مرد با همان لباس نارنجی رنگش روی صندلی نشسته متوجه بغض عظیمی در گلویش می شویم که کم کم چشمانش را خیس می کند.