خط میانی پاشنه آشیل امیر

 سروش رفیعی با اطمینان از فضای پشت سرش که کامیابی‌نیا بدون هیچ دردسری آن را پر می‌کرد، تیم را بالای زمین نگه داشت. ولی فقط سروش نبود. کانال چپ پرسپولیس خط انتقال توپ از عقب به دروازه تراکتور بود؛ رضاییان نیمه‌ی راست تراکتور را طوری تسخیر کرد که برای هر توپ‌رسانی دست‌کم سه انتخابِ روبه جلو داشت. بازی بدون توپِ وحید امیری را هم به این برنامه اضافه کنید. نتیجه؛ ایجاد فضای کافی برای طارمی و بالِ راست پرسپولیس در باکسِ تراکتور.

برگردیم به وسط زمین و کمال کامیابی‌نیا؛ پرسپولیس ارتباط هافبک با خط حمله تراکتور را کاملاً قطع کرد. کرار رسماً از بازی بیرون بود. محسن مسلمان را هم به همین تقابل مرکز زمین اضافه کنید. محسن نقش ژوکر را برای تراکتور بازی کرد؛ به این معنی که خط وسط تراکتور را با خود به هر سمتی که خواستِ پرسپولیس بود می‌برد، بدون آن‌که نقشی اصلی در استراتژی امروز برانکو داشته باشد.

امیر قلعه‌نویی هیچ‌کدام از بازی‌های برانکو را نخواند، و با همان تعویض نیمه اول بیشتر کار تیم خودش را یکسره کرد. بازی مستقیم دقیقاً چیزی بود که پرسپولیس می‌خواست. آمدن مهاجم دوم تراکتور تایید برنامه پرسپولیس بود. پرسپولیس سه گل زد، دو گل هم نزد تا برنده مطلق فینال لیگ‌برتر باشد. برانکو با زبان فوتبال امیر را برد.