وقتی مسئولان بی‌فکر سرمایه سوزی می‌کنند/ بازی با احساسات هواداران نساجی و خونه‌به‌خونه تا کِی؟!

 در بیم و امید برگزاری این دیدار سراسر مهیّج بودیم تا اینکه راس ساعت 12:15 دقیقه اعلام شد بازی به دلیل بارش سنگین باران و شرایط جوی ناسالم، به تعویق افتاد و با 24 ساعت تاخیر برگزار خواهد شد.

ترک ورزشگاه توسط مشتاقان دو تیم، دردناک‌ترین تصویر این هفته فوتبال ایران می‌تواند باشد. هوادارانی که به عشق دیدن بازی تیم‌های محبوب خود، ساعت‌ها در هوای سرد ورزشگاه منتظر ماندند تا بلیط تهیه کنند و تیم محبوبشان را تشویق کنند؛ اما نه بابت زلزله و نه برف سنگین، بلکه تنها و تنها به دلیل بی توجهی محض ورزش استان و بابل به ورزشگاه هفت تیر این شهر و تنها بابت بارش باران که زمین تنها ورزشگاه شهر را به باتلاق تبدیل کرد مجبور شدند سرشکسته به خانه های شان برگردند.

براستی چطور ممکن است شهری مانند بابل با بیش از 500 هزار جمعیت و شهری مانند قائمشهر با داشتن تیمی 50 ساله در فوتبال کشور باید در عطش داشتن ورزشگاهی استاندارد بسوزند ولی در بسیاری از شهرهای بدون تیم کشور باید شاهد ورزشگاه هایی پرخرج و بی مصرف باشیم؟!

وقتی عکس های تمرین امروز تیم خونه به خونه در ورزشگاه شهدای سیمرغ را کیاکلا را مشاهده کردیم انگار نه انگار که هوای بابل بارانی است! ورزشگاه تازه تاسیس کیاکلا در روستایی ساخته شده است که آن شهرستان، حتی یک تیم در حد لیگ استان هم ندارد اما مسئولین، در آن روستا یک ورزشگاه 5 هزار نفری ساختند که نه به درد نساجی می‌خورد و نه به درد خونه به خونه!

اگر آن ورزشگاه 5 هزار نفری در بابل بود، آیا امروز هواداران با ناامیدی ورزشگاه را ترک می‌کردد؟! یادمان نمی‌رود آنطور که باید از حاج قاسم حسن‌زاده امیری به عنوان یک سرمایه گذار دلسوز ورزشی حمایت آنچنانی نشد و فراموش نخواهیم کرد که مهدی پرهام، با مسئولین استان بر سر در اختیار گرفتن زمین جهت احداث ورزشگاه به مشکل خورد و اکنون تیم را بخشید و رفت.

براستی در اتاق فکر آقایان مسئول برای انتخاب شهر یا محل احداث ورزشگاه چه می گذرد که با هزینه بیت المال و در عرض چند سال ده ها ورزشگاه بلااستفاده و با حداقل استاندارد احداث گردید ولی در عوض شهرهایی مانند بابل و قائمشهر و انزلی و آبادان و ... که دارای تیم های معتبر در لیگ برتر و لیگ یک دارند همچنان در عطش داشتن یک ورزشگاه مناسب می سوزند.

براستی چه اشکالی داشت نمایندگان دو شهر بابل و قائمشهر در مجلس شورای اسلامی در کنار دیگر مسئولان استان با هم متحد می شدند و بابت اختصاص بودجه لازم از سوی دولت جهت احداث ورزشگاهی شیک و سرپوشیده (با توجه به بارانی بودن منطقه شمال) بین جاده 15 کیلومتری بابل و قائمشهر تلاش می کردند تا مشکل دو تیم پرهوادار خونه به خونه و نساجی برای همیشه برطرف می شد و یک عمر دعای خیر مردم را پشت خود احساس می کردند؟ آیا وقت آن نرسیده که در احداث اماکن ورزشی ابتدا فکر کنیم و مصلحت را بسنجیم و سپس تصمیم بگیریم و عمل کنیم؟

نویسنده: حسین پنبه‌کار