بعد از بازی ضعیف برابر السد و البته، زدن گل صعود استقلال در ضربات پنالتی، انتظار میرفت حیدری با انگیزه و انرژی متفاوتی پا به دربی بگذارد، اما از همان لحظات ابتدایی مشخص شد که خسرو دیگر نه جانی برای سانترهای مواج و دیدنی دارد، و نه نایی برای رفت و بازگشت در حمله و دفاع. نقطه حضور حیدری در زمین، تبدیل به نقطه قوت پرسپولیس شده بود و بارها استقلال از سمت راست آسیب دید. در این بین گل اول پرسپولیس هم با حرکتی از سمت راست دفاع استقلال به ثمر رسید.
درحالی که طرح استقلالیها برای حمله به سمت دروازه پرسپولیس، سرعت دادن به بازی در ضدحملهها بود، حیدری با نگه داشتن بیش از حد معمول توپ، معمولا یا آن را لو میداد، یا با مکثی طولانی فرصتها را به هدر. چندباری هم که در نزدیکی محوطه جریمه قرمزها دیده شد، با سانترهایی ناامید کننده آخرین امیدواریها برای بازگشت به روزهای اوج را هم نقش بر آب کرد. تا جایی که عملکرد ضعیف او به تنهایی میتوانست استقلال منصوریان را در دربی زمینگیر کند؛ در نیمه دوم هم حیدری به بازی "باری به هر جهت" ادامه داد. ابتدا منصوریان او را یک خط جلوتر برد تا با حضور مجید حسینی، ضعف سمت راست دفاع استقلال پوشیده شود؛ دقایقی بعد هم شماره 2 آبیها تعویض شد تا بیش از این دلیل حرص و جوش استقلالیها نباشد. ضعف حیدری اگرچه مانع نمایش تماشایی استقلال در نیمه اول نشد، اما نشان داد دوران این ستاره سابق به پایان رسیده و او باید آهسته آهسته یا به فکر بازی در سطح پایینتری باشد، یا در فکر آویختن کفشها.