تیم برانکو این فصل هم قهرمان می‌شود اما...

نتایج اخیر سرخ‌های پایتخت نشانگر مشکلات تاکتیکی و کمبودهای فنی است که به تازگی در ترکیب و شکل بازی این تیم به وجود آمده است. برانکو ایوانکوویچ اصرار قوی و سعی بلیغ داشته که این مساله را به خسته بودن نفراتش نسبت بدهد و بگوید که شاگردان او بر اثر برگزاری مسابقه‌های متعدد در فاصله زمانی هر چهار یا پنج روز طراوت خود را از دست داده‌اند اما آنچه پرسپولیس را کمرنگ کرده نه این عامل بلکه این مساله است که سرعت در اجرای تاکتیک‌های سرمربی کروات پرسپولیس که پیش‌تر سلاح اصلی این تیم بود، کاهش یافته و تیم‌های رقیب هم شکل و تاکتیک بازی این تیم را شناخته و دست پرسپولیس برایشان رو شده است و بر اساس آن برنامه‌ریزی می‌کنند و پرسپولیس اگر در لیگ‌های پانزدهم و شانزدهم با تکیه بر بازی غافلگیرکننده و سریعش رقبا را خلع سلاح و در نهایت تسلیم می‌کرد، اینک ترس رقبا ریخته و با قدرت و شهامت بیشتری روبه‌روی سرخ‌ها می‌ایستند و جنگ فیزیکی و روحی و تاکتیکی را از قبل به آنها نباخته‌اند و می‌آیند و می‌جنگند و گاه نتیجه هم می‌گیرند. استمرار در این نوع برخورد و شجاع‌تر و مسلح‌تر شدن رقبای پرسپولیس یک زنگ خطر جدی و به این مفهوم ساده است که هر چه زمان بیشتر بگذرد، پرسپولیس برای حاکم ساختن مجدد تاکتیک‌ها و روش کارش و تبدیل آن به ابزار پیروزی‌های بعدی‌اش مشکلات بیشتری خواهد داشت و یا تغییر رویه داده و بازی خود را غنی‌تر و بسیط‌تر خواهد کرد یا به دردسرهای جدی‌تر خواهد افتاد و از رویای قهرمانی در لیگ هجدهم فاصله خواهد گرفت.

در دیدار برابر صنعت نفت، پرسپولیس زمانی که بازی یک بر صفر بود بهترین فرصت‌ها را برای تبدیل کردن این نتیجه به 2 بر صفر و 3 بر صفر و به واقع تمام کردن کار به دست آورد اما قصور حمله‌ورانش از حد گذشت و وقتی بازی در شروع نیمه دوم به تساوی یک بر یک کشیده شد، کار قرمزها بیشتر گره خورد و لابد می‌دانید فرجام آن مسابقه چه بود و به کجا انجامید.

تساوی یک بر یک در زمین فولاد که برخلاف مسابقه با صنعت نفت به لیگ مربوط می‌شد، به خودی خود نتیجه بدی نبود اما وقتی در نظر بگیریم که سرخ‌ها تا واپسین دقایق مسابقه با یک گل پیش بودند و گل تساوی را تقریبا به آسانی و روی عدم پوشش کافی مدافعان و ضعف دروازه‌بان خود متحمل شدند، باید یک امتیاز حاصل از میدان اهواز را که معمولا دستاورد مهمی است و حکم پیروزی را دارد یک سوغاتی ناکامل نامید و گفت قرمزها به جای اینکه یک امتیاز در این مسابقه سخت گرفته باشند (که البته گرفته‌اند) 2 امتیاز از دست داده‌اند.

همانطور که پیش‌تر آمد، این نتایج ضعیف از این واقعیت برمی‌خیزد که تاکتیک قرمزها برای رقبایشان شناسایی شده و سرخ‌ها از خط دفاعی خود هم توقعی بیش از حد دارند. این توقع تا به آن حد است که قرمزها انتظار دارند مدافعان‌شان حتی در مکان بسیار سختی مثل اهواز تک گل زده مهاجمان را تا پایان برای آنها حفظ کنند و باعث پیروزی‌شان شوند. این در حالی است که فولاد در بهترین فصل سه سال اخیرش تا رده سوم جدول بالا آمده و در 11 مسابقه متوالی بی‌شکست مانده است. برانکو پخته‌تر از آن است که نفهمیده باشد لغزش‌های اخیر تیمش محصول کم‌تاثیرتر شدن مکانیسمی است که در تمام طول فصل گذشته و نیم فصل اول لیگ امسال به آنها خدمت کرد و حالا هم ابزار اجرای آن قدری فرسوده شده‌اند و هم رقبا ترس‌شان از آنها ریخته و جسورتر شده‌اند.

پرسپولیس به مدد اندوخته‌های فراوان نیم فصل اول خود امسال هم قهرمان خواهد شد و رقبا به او نخواهند رسید اما هر تیم بزرگی هم پس از حداکثر دو سه سال زمامداری نزول می‌کند و آسیب‌شناسی درست و نشان کردن ضعف‌ها و کار روی آنها مواردی است که می‌تواند آن نزول را اندک و راه بازگشت را هموار کند.

اینها چیزهایی است که در رفتارها و گفتارهای اخیر سران و بازیکنان پرسپولیس ندیده‌ایم و بیشتر درصدد بهانه‌جویی و تاکید روی این نکته بوده‌اند که تیم‌شان بر اثر کثرت دیدارهایش فرسوده شده است و اگر این امر در کار نبود برنده می‌شدند، حال آنکه ناکامی برابر ضعف نفت و توقف مقابل فولاد به این سبب بود که سرخ‌ها استراتژی درستی را در پیش نگرفتند و سهل‌انگار بودند و همت لازم را نداشتند. با این میزان بالا از اشتباهات و اهمال‌ها چطور می‌توان به این نتیجه نرسید که فصل بعد کار سرخ‌ها در لیگ برتر ده برابر زمان فعلی سخت خواهد بود و با ترمیم تدریجی استقلال و بهتر شدن ناگزیر دو تیم اصفهانی و ارتقای بسیار محتمل تراکتور و وجود یک فولاد قوی و پیکان فرصت‌طلب و سایپای قدرتی در صحنه، پرسپولیس نخواهد توانست حکومت امسال خود را تکرار کند و یک لیگ بسیار پایاپای را شاهد خواهیم بود. رقابتی که قهرمان آن می‌تواند تیمی به جز پرسپولیس هم باشد.