اگر رقیبش تیمی دیگری غیر از الهلال در غرب آسیا بود
اگر پرسپولیس، پرسپولیس مرحله گروهی بود
اگر الهلال در تعطیلات لیگ قهرمانان خود را تقویت نکرده بود
اگر بازی رفت را بدون سه بازیکن کلیدی در خط دفاع انجام نمیداد
اگر برانکو در بازی رفت، تیمش را با سیستم بازی برگشت به میدان میفرستاد
اگر ضعف قوای جسمانی در بازی رفت به سراغ این تیم نمیآمد
اگر بازیکنان خط میانی در بازی رفت همانند بازی برگشت پرتلاش و دونده ظاهر میشدند
اگر یکی دو بازیکن تکنیکی و با کیفیت خارجی داشت
اگر طارمی محروم نمیشد
اگر داور بازی برگشت خیلی زود امیدها را با یک پنالتی اشتباه نا امید نمیکرد
اگر لیگ قهرمانان همانند لیگ یکسره برگزار میشد و وقفهای در آن بوجود نمیآمد
اگر امتیاز میزبانی مقابل تیم های عربستانی را از تیمهای ایرانی نمیگرفتند
اگر میتوانست در کشوری غیر عربی مقابل حریفان عربستانیاش بازی کند
و چندین اگر دیگر که اگر محقق میشدند شاید منجر به صعود پرسپولیس به فینال میشد.
اما این نکته را هم باید در نظر گرفت که اگر همه شرایط هم برای پرسپولیس مهیا بود باز هم بردن این الهلال و رفتن به فینال کار ساده ای نبود. الهلال بهترین تیم دو دهه اخیرش را دارد. این تیم روی نیمکتش هم بازیکن ملی پوش دارد و هم خارجی با کیفیت چه برسد به داخل زمین. ضمن اینکه این تیم از نظر قوای جسمانی از پرسپولیس آمادهتر بود و از نظر ناکتیکی نیز از پرسپولیس سرتر . فوتبالی که الهلال بازی میکند فوتبال نوینی است که با آن هم قادر به خلق ضدحملات خطرناک است و هم قادر به ارائه بازی پر حوصله و همراه با پاسهای زیاد. پرسینگ با برنامه الهلالیها امان بازیکنان پرسپولیس را در هر دو بازی بریده بود. پرسینگ با هدفی که بر روی تیمی مثل پرسپولیس که بازیکنان تکنیکی آنچنانی ندارد خوب جواب میدهد.