استقلال، ورشکسته‌‌ی اول فصل

 
آنقدر غر زدند که باشگاه برای پرداختی‌های شب عید به بازیکنانش مجبور شد از یک موسسه اعتباری وام بگیرد؛ وامی به مبلغ دو میلیارد تومان. قهرها و غرولندهای استقلالی‌ها اما نشان می‌داد که این پول هم راضی‌شان نکرده است. پس بی‌پولی و بدحسابی باشگاه، دوباره شد ورد زبان‌شان و این بار حتی تمرین را به تعطیلی کشاندند. اعتصاب، آن هم در فاصله کمتر از دو ماه مانده به پایان فصل معنی‌اش فقط می‌تواند این باشد که آنها به مدیران باشگاه و وعده‌هایشان بی‌اعتمادند و نگران که بعد از پایان فصل، کسی در باشگاه پیگیر مطالبات‌شان نباشد. با این حال وعده مدیران و چک‌های یک ماهه آنها را پذیرفتند و به تمرین برگشتند. ما هم فرض را بر این می‌گذاریم همانطور که باشگاه ادعا کرده بود، بازیکنان با نقد شدن این چک‌ها ۳۰ درصد از قراردادهایشان را در اردیبهشت ماه امسال دریافت کرده‌اند. 

حرف امروز ما اما نه تعطیلی تمرین استقلال است و نه پرداختی به بازیکنانش. آنچه اهمیت دارد، هزینه‌ای است که این باشگاه در یک نیم‌سال متحمل شده و پیش از شروع فصل خود را به ورشکستگی رسانده است. بیایید هزینه یک سال استقلال را ۳۰ میلیارد تومان فرض کنیم. فرضیه‌ای که دریافتی این باشگاه از ۳۰۹۰- برای پرداخت‌های فصل پیش- را روی ۹ میلیارد تومان نگه می‌دارد و این یعنی با احتساب آن وام دو میلیاردی، استقلالی‌ها بیش از یازده میلیارد تومان پول گرفته و همه را پیش‌خور کرده‌اند. 
 
حالا بگذریم که نصیرزاده هم گفته بود چک‌های استقلال برای رضایتنامه داریوش شجاعیان را حامی مالی این باشگاه صادر کرده است. با یک حساب ساده و سرانگشتی به این نتیجه می‌رسیم که اگر قرار باشد استقلالی‌ها هم ۲۰ درصد باقی مانده از قراردادهای فصل پیش و هم ۳۰ درصد از قرارداد جدید را بپردازند، باید ۱۵ میلیارد دیگر هم پیش‌خور می‌کردند؛ نهایتا تا پیش از به صدا درآمدن سوت شروع فصل تازه در روزهای ابتدایی مرداد ماه. 
 
همه اینها را گفتیم تا برسیم به اینجا؛ باشگاهی که درآمد سالیانه‌اش ۳۰ میلیارد تومان است و در طول ۵ ماه نزدیک به ۲۸ میلیارد تومان هزینه می‌کند، به طور واضح ورشکسته اول فصل است و تا پایان فصل نمی‌تواند پولی به بازیکنانش بدهد. نمی‌تواند؛ چون هنوز فصل شروع نشده، درآمدهای آینده‌اش را پیش‌خور کرده است و مثل ورشکسته‌ها، به فردایش هیچ امیدی نیست. استقلال حالا حتی به فردای خودش هم بدهکار شده است.