سپاهان، تیمی که هنوز با آرامش بیگانه است

بیش از یک دهه در فوتبال ایران آقایی کردند؛ پرافتخارترین تیم لیگ برتر. تا فینال لیگ قهرمانان آسیا پیش رفتند. این کارنامه سپاهان اصفهان است. با این‌حال آنها این روزها حال خوبی ندارند. چند سالی است که دست‌شان از جام کوتاه مانده است، آن هم زمانی که فکر می‌کردند دیگر در فوتبال ایران رقیبی ندارند، زمانی که شعار ساخته بودند که «ما سپاهانیم و حالا حالاها قهرمانیم». حالا مانده‌اند چرا این‌گونه شد؟

سپاهان تیمی است با تمکن مالی بالا. آنجا خبری از اعتصاب بازیکنان برای پرداختی‌ها نیست، همه‌چیز سر جای خودش است. ردیف بودجه دارد. امکانات سخت‌افزاری باشگاه فراتر از استانداردهای ایران است. تیم رویایی که چند سال پیش ساختند، ناشی از این تمکن مالی و امکانات بود که باعث شد بهترین‌های ایران جذب این تیم شوند. با این حال داستان نزول سپاهان از روزی شروع شد که حاشیه‌ها به این تیم موفق، که تا آن زمان در آرامش کار می‌کرد رو کرد. دودستگی‌ها در تیم شروع شد. محرم نویدکیا ناخواسته بخشی از این ماجرا شد. محرم آن اندازه بزرگ شده بود که خود وزنه‌ای باشد حتی در برابر باشگاه، در برابر مربیان. و هواداران کم و بیش پشت سر او بودند. مربی‌های سرشناس یک به یک آمدند و در باشگاه به مشکل برخوردند. این روال چند ساله سپاهان بوده است.

حالا در فصلی که سپاهان هم خوب خرج کرده است و هم مربی بزرگی مثل کرانچار دارد اوضاع کماکان خوب نیست. سپاهان بد بازی نمی‌کند، در خطوط مختلف بازیکنان خوبی دارد، اما هنوز با آرامش بیگانه است. تیم به وضوح استرس دارد، استرسی که بلای جانش شده است و این خاصیت تیم‌های بزرگ است که پس از چند سال ناکامی، ولع عجیبی پیدا می‌کنند برای موفقیت، ولعی که اتفاقا کار دست‌شان می‌دهد، عجول‌شان می‌کند. با این حال این دوره‌های ناکامی، سال‌های دور از جام، برای همه تیم‌ها در سطح جهانی هم پیش آمده است. باید با آرامش فضا را مدیریت کرد، انتظارات را تعدیل کرد. روزی هم شاید نه‌چندان دور، سپاهان بار دیگر بر قله فوتبال ایران می‌ایستد، آن وقت طرفدارانش راحت شعار خواهند داد که «ما سپاهانیم و حالا حالاها قهرمانیم».