در طول سالهایی که کارلوس کیروش در
ایران کار میکند،
علیرضا منصوریان همیشه سعی کرده خودش را نزدیک به این مربی نشان بدهد. او حتی در بدو حضورش روی نیمکت استقلال، خودش را «کپی- پیست» کارلوس معرفی کرد. از قرار معلوم منصوریان با خودش فکر میکرد هر نوع فوتبالی با ساختار متراکم و بسته تدافعی به معنای همان کاری است که کیروش در ایران میکند، اما این حباب بالاخره در
بازی با العین شکست و منصوریان فهمید هر گردی گردو نیست! نوع فوتبالی که کیروش از تیمش میگیرد، مبتنی بر حرفهایترین و ساختارمندترین شکل از دفاع منطقهای است که در بسیاری از مسابقات حتی فرصت گلزنی هم به رقبا نمیدهد.
تیم ملی ایران در هر 7بازی مرحله مقدماتی جامجهانی کلینشیت کرده، در حالی که شاید حریفان ما در مجموع پنج فرصت گلزنی هم نداشتند!
تیم ملی ایران در بازی تاریخیاش با
آرژانتین هم بیشتر از دو فرصت گلزنی به آلبیسلسته نداد و نهایتا روی نبوغ لئو مسی گل خورد. حالا چطور ممکن است بتوان این مدل بازی را با سبک منصوریان در
استقلال مقایسه کرد؟ تیم علیمنصور فقط در همین بازی با العین 20موقعیت گلزنی به حریفش داد. آبیها حتی برابر التعاون که تیم هفتم
جدول لیگ
عربستان است چیزی حدود 10موقعیت به حریف دادند و شاید اگر درخشش خیرهکننده رحمتی بهخصوص در بازی برگشت نبود، به این مرحله نمیرسیدند.
شاید حالا دیگر بهوضوح روشن شده باشد هر مربی تازهکاری نمیتواند با جمع کردن عناصر دفاعیاش مقابل دروازه، خودش را پیرو سبک کیروش معرفی کند. حالا بگذریم از اینکه تیم ملی تحت نظر کیروش در این سالها مدام بهتر شده و حالا در فاز هجومی نیز آنقدر چشمنواز هست که میتواند روی دروازه تیمی مثل کرهجنوبی هم حداقل پنج فرصت عالی گلزنی به وجود بیاورد.