از محبوبیت تا انزجار؛ از شعار «دوای درد آبی یکی با قلب آبی» تا «حیا کن رها کن!»

یک ضرب المثل معروف فرانسوی می گوید: کسی که امیدش به شانس و تقدیر باشد خیلی وقت است که مرده است. این حکایت  ما را یاد مربی محبوب هواداران استقلال می اندزاد  که حال محبوبیت تقریبا به تنفر تبدیل شده است.

وقتی که خوب فکر می کنیم و گذری بر خاطرات گذشته می اندازیم، یادمان می آید که علی منصوریان برای فرار از فوتبال کسل کننده قلعه نوعی و وعده های توخالی مظلومی به این تیم آمده بود. منصوریانی که در زمان سرمربیگری نفت تهران مقابل استقلال سه امتیاز کسب کرد ولی هیچ خوشحالی نکرد تا همگان را متعجب کند ولی خود بخوبی می دانست که در ذهنش سودای نیمکتی است که آرزویش را داشت، نیمکتی که بزرگی هم چون مرحوم ناصر حجازی بر روی آن نشسته بود.

منصوریان بعد زا آن بازی قول پس دادن سه امتیاز را در کنفرانس مطبوعاتی به هواداران داد و محبوبیت منصوریان زمانی بیشتر شد که به این وعده خود عمل کرد و مانع حماسه سازی برانکو در لیگ پانزدهم شد تا فرش قرمز در زیر برای این مربی آبی دل پهن شود، بعد از آن بازی بود که منصوریان خود را روی نیمکت استقلال و  در آغوش هواداران دید، هوادارانی که شعارشان «دوای درد آبی فقط ناصر حجازی» بود برای منصوریان شعار «دوای درد آبی یکی با قلب آبی» سر دادند و بنر های عریض و طویل آویزان کردند.

... فصل شانزدهم با منصوریان شروع شد اما خیلی بد و با نتایجی به دور از انتظار!

نتایج استقلال برای این منصوریان خوب نبود، اما علی رغم این که بازیکنان میلیاردی پاسخ ندادند، قلب سکوها هم چنان در تسخیر منصوریان بود و شعار حمایت حمایت سر میدادند و این عدم نتیجه گیری ادامه داشت تا این که شوک بزرگ استقلال رقم خورد و محرومیت در نقل و انتقالات تابستانی در نیم فصل فرا رسید و آبی پوشان نتوانستند نقاط ضعف تیم را پوشش دهند و مجبور به استفاده از جوانان در بازی با سپاهان گردیدند، و این جا بود که انقلاب استقلال آغاز گردید و با جوان گرایی طوفان به راه افتاد.

جوانانی که در سودای مطرح شدن سرشار از انگیزه بودند این در حالی بود که برد دربی منصوریان را سر زنده و هواداران را در اوج لذت قرار داد و در نیم فصل دوم نیز  با اتکا به همین جوانان بود که بالاترین امتیاز را کسب کردند ولی به دلیل عقب افتادن امتیازات فراوان در نیم فصل اول، نتوانستند قهرمان لیگ شانزدهم شوند و به نایب قهرمانی بسنده نموده و رقیب دیرینه را بالاتر از خود در سکوی قهرمانی دیدند.

نایب قهرمانی در لیگ دور افتخار و سجده شکر کادر فنی را به همراه داشت. هیچ هواداری راضی به رفتن سرمربی نبود و آنها تمایل به ادامه جوان گرایی در تیم داشتند چون تیم منصوریان در نیم  فصل دوم روز به روز جوانتر و لحظه به لحظه موفق تر می شد.

اما لیگ به پایان رسید و علی منصوریان دست به خرید بازیکنان اسمی زد بازیکنانی که در عین شایستگی میانگین سنی بالایی داشتند و احتمال مصدومیت آنها بالا بود اما منصوریان در دل خود این تصور را داشت که تیم را برای قهرمانی بسته است.

باز هم شروع لیگ خوب نبود و در ادامه دیگر هواداران صبری برای اعتماد مجدد نداشتند واین صبر در بازی سایبا به اتمام رسید و دسته ای از هواداران شعارهای جدایی سر دادند و عده ای حمایت و کار به جایی رسید که صحبت های عوام فریبانه منصوریان برای موفقیت استقلال در سال ١٤٠٢ تیفوسی های استقلال را برانگیخت تا با باخت استقلال در بازی پدیده خشم شان فوران کند و یک دست شعار «جدایی و رها کن» سر بدهند.

اما به راستی باید این سوال را از منصوریان پرسید که چرا این گونه عمل کرد؟ چرا جوانانی که در نیم فصل دوم لیگ شانزدهم عالی بودند و سپاهان را در اصفهان 3 بر صفر شکست دادند را کنار گذاشت؟ چرا با هدایت اشتباه آن نتیجه بد را با العین امارات رقم زد و باعث تمسخر فوتبال ایران شد؟ در بازی دربی معروف سال 52 تاج  در نیمه اول چهار گل می خورد و نیمه دوم ناصر حجازی دو گل دیگر دریافت می کند در پایان بازی مربی آن وقت به بازیکنان می گوید میدهم اسم تان را در سر در باشگاه بزنند که موجب ننگتان شود که رشیدی در پاسخ می گوید شما هم سر دسته ننگ ها!

اما منصوریان پس از باخت ٦ تایی در مقابل العین به راحتی از معرکه گریخت وحال باید دید هیئت مدیره که دو بازی به او فرصت داده است،  آیا باز هم در صورت عدم نتیجه گیری، زبان منصوریان موجب بقا می شود یا خیر !

نویسنده: محمدرضا شریفی