پرسپولیس از دو پنجره نقل و انتقالاتی محروم است و بنابراین تا یک سال آینده نمیتواند بازیکن جدیدی به تیمش اضافه کند. برانکو مجبور است با همین بازیکنان ادامه دهد و دیگر دستش آنقدر باز نیست که بتواند برای تنبیه بازیکنان از روشهایی همانند آنچه در مورد رامین رضاییان به کار برد، استفاده کند. بازیکنانی که فصل پیش همچون شیرهای گرسنه بر سر حریف صاحب توپ خود میریختند امسال در زمین راه میروند و دیگر انگیزهای برای فشار آوردن بر حریف ندارند. این بازیکنان قطعا بر سر تمدید قرارداد خود برانکو و هواداران پرسپولیس را آزار خواهند داد.
سه بازی مقابل پیکان، سپاهان و الهلال نشان از افت پرسپولیس دارد. افت تیمی که اگر به خود نجنبد در لیگ از رقبایش عقب میافتد. بازیکنان این تیم در بازی با الهلال به وضوح از نظر بدنی کم آورده بودند و با توجه به بازی ضعیف و دور از انتظار آنها، بعید نیست که شب قبل از بازی هم پی خوشگذرانی خود بودهاند.
بازیکنان پرسپولیس دیگر آن بچههای حرف گوشکن سال ۹۴ نیستند. آنها به مدد بازی در پرسپولیس و هدایت مربیای چون برانکو پیشرفت کرده و برای خود ستارهای شدهاند. مهار آنها کار سختی است. برانکو برای اینکه انگیزه قهرمان شدن را همانند سال پیش در آنها زنده کند کار سختی دارد. آن هم بازیکنانی که با توجه به محرومیت پرسپولیس خیالشان از اینکه کسی جای آنها را نمیگیرد راحت است.
زمانی مارچلو لیپی پس از قهرمانی یوونتوس در ایتالیا و اروپا بازیکنان بیانگیزه تیمش را فروخت و آنها را با بازیکنان جوان و با انگیزه جایگزین کرد. باجو، ویالی و راوانلی رفتند تا دلپیرو، اینزاگی و زیدان یووه را به قهرمانی برسانند. برانکو امکان خرید بازیکن جدید را ندارد. اما میتواند به نیمکت تیمش نگاهی جدیتر انداخته و از این طریق به ستارههای تیمش هشدار دهد. پرسپولیس نیاز به هوایی تازه دارد و برانکو باید دوباره تیمی یکدست و متحد همچون فصل قبل بسازد