با این حال سابقه نشان میدهد که چنین تصمیمات قاطعانهای نیست و فقط در حد صحبت بوده است، امید کمی وجود دارد که این تصمیم عملی شود. پیش از این بارها از منع حضور تیمهای بدهکار در لیگ برتر و لیگ های پایین گفته میشد، ولی در نهایت کوتاه می آمدند و فقط این وسط حق بازیکنان و کادر فنی ضایع میشود.
آری در بسکتبال ایران همیشه مرغ همسایه غاز است. البته غاز که چه عرض کنم ، شترمرغ است . اگر چنین نبود که این همه بازیکن خارجی رده متوسط آن هم با چنین مبالغ سرسام آوری وارد بسکتبال کشور نمیشد. نکته موضوع اینجاست: دست آخر نیز که بی کیفیتی بودن برخی از آنان بر همگان عیان شود، آنها را براحتی آب خوردن دیپورت کرده و کل هزینه های ترانسفر و حضور نصفه و نیمه این بازیکنان را تمام و کمال می پردازند.
بله حقیقت تلخ است، ولی میبایست آنقدر گفت و نوشت تا شاید ورزش کشور تکانی بخورد.
در کشور متمدن ما، استعداد ها و نوابغ بی شماری دررشته بسکتبال وجود دارد که با کمترین امکانات، با تکیه بر پشتکار و اراده ای فولادین و با پشتوانه ژنتیک عالی به سطح اول بسکتبال کشور میرسند و هنگامی که زمان برداشت دست رنج ریاضت و مزد تلاش آنهاست، میبایست نیمکت نشین بازیکنان رو به افول، پا به سن گذاشته خارجی شوند، تازه کار به همین جاها نیز ختم نشده و گاها در همان فصل نهایتا 10% تا 15 % قرارداد خویش را دریافت نموده و حتی امسال برخی تیم ها همین درصد کم را هم نداده اند باید تا سال های سال، آن هم با ده ها واسطه، کانال، خواهش و التماس به دنبال مابقی طلب خویش بدوند و در پس این تورم های تصاعدی و کمر شکن، پولشان را با نیمی از ارزش اولیه اش و آن هم با منت فراوان از بدهکاران پرمدعا دریافت نمایند. براستی مگر آنان خانواده ندارند؟ مگر فرزندان و همسران آنها چشم به راه تامین مخارجشان توسط پدر خانواده نیستند؟ مگر بسکتبالیستهای ایرانی حق مسافرت ، تفریح و زندگی ندارند؟
یا چون همانند بازیکنان خارجی اهل شکایت به فدراسیون های جهانی نیستند، میبایست زیر دست و پای باشگاه ها له شوند؟
امید است که فدراسیون بسکتبال با جدیت به این موضوع ورود کرده و از حضور تیمهای بدهکار جلوگیری کند و اجازه حضور آنها را درلیگ برتر و حتی لیگ های پایین ترندهد و کمیته انضباطی با ورود به این مساله از حق بازیکنان و مربیان در مقابل تیم بدهکار دفاع کند.
گرد آورنده :مهدی چاروسائی