برانکو روز قبل از بازی گفته بود تیمها هر چقدر هم که نامدار و قوی باشند این بازیکنان هستند که نتیجه را تعیین میکنند. درست همین هم شد. نسف قارشی اصلا تیم بدی نبود. تیم متوسطی هم نبود. تیم ازبک در واقع تیم منسجم، متحد و یکدستی بود. بدون کارهای اضافه و با هارمونی و هماهنگی بالا. آنها اشل کوچکی از تیم ملی ازبکستان بودند. فوتبال تکضرب و با رعایت اصول که خلاقیت پایین عذابشان میدهد. اگر یک بار دیگر بازی را با دقت ببینید و آمار دستتان باشد حتما به این نکته پی خواهید برد که تعداد حملات آنها پاسهایشان، شوتهایی که زدند و مالکیت توپشان چیزی کمتر از پرسپولیس نداشت و در برخی آیتمها تنه به تنه پرسپولیس میزد.
نسف تیم کامل و خوبی بود اما نه به اندازه پرسپولیس برانکو. تجربه بازیهای نخست فصل گذشته و آبدیده شدن مقابل رقبای بزرگتر تیم پرسپولیس را با کیفیتتر، منسجمتر و شکیلتر کرده بود آنقدر که در زمان حمله میشد به گل امید بست و در موقع دفاع توقع گل نخوردن حداقل خواسته از این تیم بود.
در نهایت البته این بازیکنان بودند که برتری را رقم زدند. نسف قارشی بازیکنان باکیفیتی مثل سیدجلال نداشت که دقیقه نود برای حمله و دفع توپ عطش داشته باشد، حریف صادق محرمی خوش نقش و فرشاد احمدزاده خوشتکنیک را نداشت. آنها علیپور را نداشتند. مهاجمی فوقالعاده که از 4 موقعیت 2 گل تمیز بسازد.
این شروع قابل پیشبینی برای پرسپولیس در آسیا بود اما برای ادامه مسیر و اقتدار در مرحله گروهی این تیم باید کاملتر، منسجمتر و پر قدرتتر بازی کند. اتفاقی که برانکو به مرور در تیم رقم میزند. فصل قبل را به خاطر بسپارید.