در سنوات گذشته، تا این روزها لیگ برتر فوتبال ایران شروع شده بود و هفته اول را پشتسر گذاشته بودیم. امسال اما هنوز قرعهکشی لیگ برتر هم انجام نشده و حتی نمیدانیم هفته اول کدام تیمها با یکدیگر بازی دارند و مسابقات از چه تاریخی استارت خواهد خورد. لیگ هجدهم چهارم مرداد، لیگ هفدهم پنجم مرداد و لیگ شانزدهم هشتم مرداد آغاز شدند. اما فوتبال بیبرنامه ایران این روزها در بینظمترین حالت ممکن است و هنوز هیچکس چیزی در مورد شروع لیگ برتر نمیداند. شرایطی برای شروع مسابقات گذاشته شده که محقق شدن آنها زمانبر است. باتوجه به شواهد موجود، برخی تیمهای لیگ برتری حداقل در هفتههای ابتدایی مسابقات امکان میزبانی در ورزشگاه خانگی را نخواهند داشت؛ چراکه هنوز با استانداردهای موردتایید فدراسیون فوتبال فاصله زیادی دارند. به عنوان مثال ورزشگاه امام علی سیرجان که میزبان مسابقات تیم تازه لیگ برتری شده گلگهر سیرجان است، هنوز حتی در تامین نور و وضعیت جایگاه ویژه مشکل دارد و در هفته اخیر مسیرهایی که برای ورود به جایگاه تماشاگران ساخته شده بود، فرو ریخت. در شهرهایی مثل مسجدسلیمان و آبادان هم اوضاع چندان تعریفی ندارد، به همین دلیل است که سعید فتاحی روز گذشته اعلام کرده با آماده شدن ۶ ورزشگاه، مسابقات استارت خواهد خورد. میتوان حدس زد که مسوولان برگزاری مسابقات به این نتیجه رسیدهاند برخی ورزشگاهها به قدری بیکیفیت هستند که به این زودی امکان درست شدنشان نیست و به ورزشگاههایی مثل آزادی، امام رضا، شهدای فولاد، نقش جهان، یادگار امام و غدیر اهواز دل بستهاند.
اما این تاخیر در شروع مسابقات چه اثراتی روی تیمها دارد؟ بدترین تاثیر که شاید تا پایان نیمفصل هم گریبان تیمها را رها نکند، وضعیت بدنسازی است. زمان بدنسازی تیمها معمولا ۶ تا ۸ هفته به طول میانجامد و مربیهای بدنساز با دستورات سرمربی تمریناتی مشخص برای این مدت زمان طراحی میکنند. طراحی تمرینات باتوجه به فاصله تا شروع برگزاری لیگ انجام میشود و بدنسازی تیمها هر هفته تمرینات مخصوص به خود و با فشار مشخص دارد. حال در چنین شرایطی که نقطه آغاز لیگ مشخص نیست، برنامه بدنسازی تیمها بهشدت دچار مشکل شده است.
پیشفصل دورهای بسیار پرفشار است که بازیکنان تحمل بیشتر شدن فشار آن را ندارند؛ دورهای طولانی که در اردوهای سخت و به دور از خانواده سپری میشود. پیشفصل در شرایط بلاتکلیف و معلق کنونی، بسیار خستهکنندهتر از شرایط عادی میشود و احتمال مصدومیت بازیکنان در این دوره پرفشار بسیار بیشتر از حالت نرمال است. بازیکنان از نظر روانی نیز دچار مشکلاتی میشوند، چراکه اغلب تیمها کمپهای تمرینی مناسبی را انتخاب نمیکنند و وضعیت بعد از تمرین بازیکنان هم چندان ساده نیست. چه در زمان تمرین و چه بعد از آن، شرایط بازیکنان دشوار است. کمپهایی که تیمها چه در داخل و چه در خارج انتخاب میکنند، امکانات چندان زیادی ندارند. طولانی شدن مدت اقامت بازیکنان در این کمپها نیز آسیبزاست. همچنین تیمهایی مثل گلگهر سیرجان که در شهرهای همجوارشان تیمهای لیگ برتری و باکیفیتی حضور ندارند، مجبورند در تهران اردو بزنند و این برای باشگاه بسیار هزینهبر است. باشگاههای دیگر هم وضعیت بهتری ندارند و تمرینات بدنسازی باشگاههای بزرگ هم دچار مشکل شده است.