برنده لیگ برانکو ایوانکوویچ

 قرمزها در چند فصل گذشته، به محض رسیدن به رده اول، با مشکلات روحی روبرو می‌شدند و در یک روند خودویرانگرانه، صدر را از دست می‌دهد. دوران خودسوزی در پرسپولیس، حالا دیگر تمام شده و این، عصرِ برانکوست که در آن، همه شعله‌ها صرفِ سوزاندن تیم‌های رقیب می‌شوند. در بازی تیم برانکو، عطشی وجود دارد که هم در استارت‌های دقیقه نودی رامین رضاییان پیداست و هم در جنب و جوش کنار زمین پرفسور، برای رساندن توپ به بازیکن‌ها و به جریان انداختن سریع بازی، حتی وقتی تیم با دو گل از حریف پیش است. در پرسپولیس، کسی بعد از جلو افتادن خودش را روی زمین نمی‌اندازد. کسی وقت را نمی‌کشد، چرا که در فلسفه برانکو، همه قرار است حتی از این ثانیه‌های پایانی لذت ببرد. پرسپولیس حالا با 6 امتیاز اختلاف به صدر جدول تکیه کرده و این عطش سیری‌ناپذیر برای موفقیت را، به مردی مدیون است که اجازه نمی‌دهد شاگردان‌اش در پایان هیچ مسابقه‌ای از خودشان راضی شوند.

در کنار عطش بیشتر بردن و بیشتر خواستن، برانکو اعتماد به نفس را نیز به ساق‌های بازیکنان‌اش بازگردانده است. آن‌ها بدون سیدجلال و با حضور 90 دقیقه‌ای پلی‌یانسکی که در تمام فصل یک مهره دکوری روی نیمکت بوده، کلین شیت می‌کنند. بدون مهدی طارمی، دو گل می‌زنند و از کابوس همیشگی پنالتی‌ها، به یکی از بهترین پنالتی‌های فصل می‌رسند. مقایسه پنالتی دقیقه 81 محمد ابراهیمی در مسابقه روز گذشته با پنالتی دقیقه 81 رامین رضاییان در بازی امروز، فاصله پرسپولیس از جدی‌‌ترین رقیب را نشان می‌دهد. محصول برانکو در لیگ برتر، یک تیمِ هوس‌انگیز و ماجراجوست. تیمی که زمین نمی‌خورد، خاک نمی‌شود و به رقصیدن در زمین ادامه می‌دهد. تیمی که نفس کم نمی‌آورد و نفس رقبا را می‌گیرد. تیم پرفسور، هنوز هم کارهای زیادی برای انجام‌دادن دارد. تاریخ، چشم‌انتظار تیم رویایی برانکوست.