این روزها خبرهایی مبنی بر بمب های نقل و انتقالاتی و جابه جا شدن ارقام میلیونی جای علایق به تیم ها را گرفته است.
بازیکنی که تا سال گذشته از علاقه به شهرش سخن میگفت و قرار بود تا اولویت دهم اوتیم شهرش باشد با ۳۰۰ میلیون اختلاف از انتخاب تیمی دیگر را در کیلومترها آن طرف تر انتخاب می کند.
حداقل بهتر بود این بازیکنان وقتی با این تیم ها قرارداد می بندند حرفی از تعصب نزنند و با روح و روان هزاران هواداران که عاشق هستند بازی نکنند.
شاید در فوتبال حرفه ای دیگر پول به تعصب ترجیح داده می شود اما بهتر است به این بازیکنان که در فوتبال حرفه ای فقط شادی های بعد از گل و شماره پیراهن لاتین و گرفتن پول میلیاردی ملاک است اعلام کنیم که حداقل این رفتار را با سرخابی ها نداشته باشند.
در این که باید برای حضور در هر تیمی قبل از مادیات تعصب همراه باشد شکی نیست ولی صرفنظر از تمامی تیم ها، سرخابی ها بدلیل شرایط خاصی که دارند و وجود میلیونها هوادار که اخبار ریز و درشت بازیکنان مورد علاقه را دنبال می کنند، مهمترین خواسته آنها این می باشد که بدون هیچ پیش شرطی و در اولین خواسته باید این را در نظر داشته باشند که بازیکنانی در این تیم قرار بگیرند که با
عشق و علاقه پیراهن مورد نظر را پوشیده باشند.
به راستی آن بازیکنانی که با هر دو باشگاه وارد مذاکره می شوند و به پیشنهاد بهتر فکر می کنند، می توانند بازیکنانی متعصب برای تیم مورد علاقه خود باشند؟ ذکر این نکته ضروریست که باید اعتراف کنیم که بیش از نود درصد فوتبالیست های ایرانی به یکی از دو رنگ سرخابی علاقمند هستند و شک نداشته باشید اگر پول علاقه آنها راتغییر دهد، نمی توانند شادی را به هواداران هدیه نمایند.