آن هم درون دروازه و مرد شماره یک این تیم که برای پوشیدن پیراهن شماره یک تلاش زیادی کرد و دعواهای فراوانی در باشگاه به راه انداخت اما حالا که به پیراهن شماره یک باشگاه رسیده گویا انگیزه چندانی ندارد. سلطان کلینشیتهای لیگ برتر حالا در چهار هفته چهار گل دریافت کرده و حتی یک کلینشیت هم به نام خودش ثبت نکرده است. در واقع شاید بتوان گفت برنده دربی را شماره یکهای دو تیم مشخص کردند. آنسو علیرضا بیرانوند با آن اعتماد به نفس مثالزدنیاش که حتی در همان دقایق ابتدایی بازی پای مرتضی تبریزی برای گشودن دروازهاش میلرزد و اینسو یک سیدحسین حسینی ناآماده و بیانگیزه که روی تک موقعیت حساس پرسپولیس دروازهاش گشوده شد. شاید هر دروازهبان دیگری هم بود آن گل را میخورد اما خوردن چنین گلی در بازی دربی و از سوی دروازهبان تیمی چون استقلال پذیرفتنی نیست. هر چقدر بیرانوند مسلط به بازی بود و خیلی وقتها در نقش دفاع وسط تیمش هم بازی میکرد سیدحسین حسینی از تزریق چنین روحیهای به تیمش ناتوان بود. این یک سنت چند ساله در باشگاه استقلال بود که همزمان از دو دروازهبان آماده در ترکیب بهره ببرند. حضور دو دروازهبان آماده اگرچه برای باشگاه همیشه حاشیههایی داشت، مثل دعوا و قهرهای تکراری حسینی و رحمتی در همین استقلال سه سال گذشته اما خوبیاش این بود که انگیزه دروازهبانها برای پوشیدن پیراهن تیم بالا بود و استقلال همیشه دروازهبان درجه یک و آمادهای درون دروازه داشت. همه سالهایی که ترکیب رحمتی - طالبلو، طالبلو - فروزان و رحمتی - حسینی برای پوشیدن پیراهن شماره یک استقلال میجنگیدند خیال هواداران از داشتن یک شماره یک کامل راحت بود. حالا اما اولین فصلی است که استقلال ستاره پا به سن گذاشته درون دروازهاش را به مشهد فرستاده تا با خیال راحت پیراهن شماره یک را به حسینی واگذار کند. نتیجه اما تا اینجای کار که چندان قابل دفاع نیست. دروازهبانی که قبلاً برای شکستن رکورد کلینشیت با جان و دل میجنگید کجا و شماره یکی که این روزها با خیالی آسوده و بیانگیزه درون دروازه ایستاده کجا!