شاید مناسبترین تعبیر برای لیگ بیستویکم فوتبال ایران، همین «سخت و آسان» باشد. داریم در مورد تورنمنت بیکیفیتی حرف میزنیم که یکچهارم مسابقاتش با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسیده و نمایش مدعیان قهرمانی در آن، چیزی نزدیک به فاجعه است. دربی تهران به عنوان گل سرسبد مسابقات باشگاهی در کشور، یک بازی مطلقا غیرقابل تحمل بود که بعید است حتی آنالیزورهای دو تیم هم رغبت داشته باشند یک بار دیگر آن را تماشا کنند! بقیه بازیها هم کم و بیش همینطور است و اگرچه ممکن است گاهی شاهد برگزاری یک مسابقه جذاب شبیه گلگهر- سپاهان باشیم، اما اغلب اوقات ریتم بازیها کند و عذابآور است.
در لیگی با این مختصات، تیمی قهرمان خواهد شد که کمتر از سایرین اشتباه داشته باشد. این لیگ با این سطح کیفی نیاز به یک قهرمان خارقالعاده و عجیب و غریب ندارد. همین که «متوسط رو به بالا» باشید برای فتح جام کفایت میکند. وقتی استقلال پنج بازی پیاپی مساوی میکند و تازه سرمربیاش عقیده دارد بهترین تیم ایران را ساخته، وقتی پرسپولیس در دربی تهران حتی یک ضربه داخل چارچوب هم روانه دروازه حریف نمیکند، وقتی تراکتور با کمبنیهترین تیم این سالهایش در خانه به آلومینیوم میبازد، وقتی فولاد و سپاهان این همه نوسان نامتعارف دارند، روشن است که با یک لیگ عجیب و غریب سر و کار داریم؛ لیگی که در آن سطح رقابت بسیار پایین است و فقط باید اندکی کماشتباهتر از سایرین باشد تا جام را بالای سر ببرید.
قهرمانی در لیگ بیستویکم در دسترس امثال پرسپولیس، استقلال، سپاهان و حتی چند تیم دیگر است، اما یادتان باشد فتح این جام، فضیلت فنی بزرگی نیست. برای حضور آبرومندانه در آسیا، تیمهای کشورمان باید خیلی از این بهتر باشند؛ خیلی خیلی بهتر.