یکپارچگی در تشویق؛ ورزش، فراتر از مرزهای قومی و زبانی

حشمت اله سلطانی؛ ورزش، قدرت آن را دارد که افراد را از هر قشر و با هر پیشینه‌ای گرد هم آورد و احساس تعلق مشترکی را در آن‌ها ایجاد کند. در لحظات پیروزی یا شکست تیم محبوب، تمامی تفاوت‌های ظاهری رنگ می‌بازد و تنها یک هویت مشترک، هویت طرفداری، برجسته می‌شود. این اتحاد، گنجینه‌ای ارزشمند برای هر جامعه‌ای است.

اما متأسفانه، گاه دیده می‌شود که همین تفاوت‌های قومی و زبانی، به جای آنکه منبع غنای فرهنگی باشند، به ابزاری برای تفرقه و ایجاد درگیری در ورزشگاه‌ها تبدیل می‌شوند. سر دادن شعارهایی که یک قومیت را برتر از دیگری می‌داند یا زبان و فرهنگ آن‌ها را مورد تمسخر قرار می‌دهد، نه تنها با ذات ورزش منافات دارد، بلکه بذر کینه و دشمنی را در دل‌ها می‌کارد.

چنین رفتارهایی، مانع از آن می‌شود که ورزش به نقش واقعی خود در تقویت وحدت ملی عمل کند. هنگامی که بخشی از هواداران به دلیل قومیتشان احساس ناامنی یا مورد توهین قرار گرفتن می‌کنند، حس تعلق آن‌ها به تیم و جامعه‌ی ورزشی کاهش می‌یابد و این امر، به یکپارچگی در تشویق و حمایت آسیب می‌رساند.

فدراسیون‌های ورزشی و سازمان‌های دولتی مرتبط، نقش کلیدی در ترویج این فرهنگ دارند که ورزش فراتر از هرگونه مرزبندی قومی و زبانی است. تدوین قوانین سختگیرانه برای مقابله با رفتارهای تبعیض‌آمیز، برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای هواداران و باشگاه‌ها، و حمایت از برنامه‌های فرهنگی که بر وحدت و احترام متقابل تأکید دارند، از جمله اقداماتی است که می‌توان انجام داد.

باشگاه‌های ورزشی نیز باید با انتخاب بازیکنان و کادر فنی از اقوام مختلف و گنجاندن نمادهای فرهنگی متنوع در فعالیت‌های خود، این پیام را به هواداران منتقل کنند که ورزش متعلق به همه‌ی مردم است و هیچ تفاوتی نباید زمینه‌ساز تبعیض شود.

هواداران نیز می‌توانند با تمرکز بر حمایت از تیم خود و تشویق بازیکنان بدون در نظر گرفتن پیشینه‌ی قومی آن‌ها، و با رد هرگونه شعار تفرقه‌افکنانه، در ایجاد فضایی یکپارچه و همدلانه در ورزشگاه‌ها نقش‌آفرین باشند.

ورزش، فرصتی برای نمایش قدرت، مهارت و اتحاد است. بیایید با ارج نهادن به این فرصت و پرهیز از هرگونه رفتاری که بر پایه‌ی تعصبات قومیتی استوار است، ورزشگاه‌های خود را به نمادی از یکپارچگی و همدلی در تشویق تبدیل کنیم.