رنگین‌کمان ورزش؛ پاسداشت تنوع قومیتی در سکوها

حشمت اله سلطانی؛ ورزش، زبانی جهان‌شمول دارد که قادر است مرزهای جغرافیایی، زبانی و فرهنگی را درنوردد و دل‌های مردم را به هم نزدیک کند. در ورزشگاه‌ها، افراد با پیشینه‌های گوناگون گرد هم می‌آیند تا از تماشای رقابت لذت ببرند و از تیم محبوب خود حمایت کنند. این گردهمایی، فرصتی بی‌نظیر برای تعامل فرهنگی و تقویت حس تعلق جمعی فراهم می‌آورد.

متأسفانه، گاه شاهد رفتارهایی در ورزشگاه‌ها هستیم که بر پایه‌ی تعصبات قومیتی شکل می‌گیرد. سر دادن شعارهای توهین‌آمیز به یک قومیت خاص، تمسخر زبان و رسوم آن‌ها، و ایجاد فضایی ناخوشایند برای هوادارانی که متعلق به آن قومیت هستند، نه تنها با روح ورزش منافات دارد، بلکه احساس بیگانگی و انزوا را در میان بخشی از جامعه تقویت می‌کند.

چنین رفتارهایی، نه تنها به جامعه‌ی ورزشی آسیب می‌رساند، بلکه پیامدهای منفی گسترده‌تری نیز در سطح اجتماع به دنبال دارد. ایجاد شکاف و بی‌اعتمادی میان اقوام مختلف، تضعیف وحدت ملی و جلوگیری از بهره‌مندی کامل از ظرفیت‌های گوناگون فرهنگی، از جمله این آسیب‌ها است. ورزش باید عامل اتحاد باشد، نه تفرقه.

برای مقابله با این معضل، توجه به فرهنگ‌های قومیتی و ترویج احترام به آن‌ها در ورزشگاه‌ها ضروری است. باشگاه‌ها، فدراسیون‌ها و رسانه‌های ورزشی می‌توانند با برنامه‌ریزی‌های فرهنگی مناسب، به معرفی آداب، رسوم و زبان‌های مختلف بپردازند و بر غنای فرهنگی ناشی از این تنوع تأکید کنند.

همچنین، برخورد قاطع با هرگونه رفتار تبعیض‌آمیز و نژادپرستانه در ورزشگاه‌ها، پیام روشنی را به جامعه ارسال خواهد کرد مبنی بر اینکه چنین رفتارهایی غیرقابل قبول است. اعمال جریمه‌های سنگین برای خاطیان و ترویج گفتمان احترام و برابری، از جمله راهکارهای مؤثر در این زمینه است.

هواداران نیز نقش مهمی در این میان بر عهده دارند. آن‌ها می‌توانند با خودداری از سر دادن شعارهای قومیتی توهین‌آمیز و اعتراض به چنین رفتارهایی، فضایی همدلانه و محترمانه را در ورزشگاه‌ها ایجاد کنند. تشویق تیم محبوب بدون تحقیر دیگران، نشان از بلوغ فرهنگی هواداران دارد.

ورزش، فراتر از رنگ پیراهن‌ها و نتیجه‌ی مسابقات، عرصه‌ای برای نمایش همبستگی و احترام متقابل است. بیایید با پاسداشت تنوع قومیتی در ورزشگاه‌ها، این فضا را به نمادی از وحدت ملی و احترام به تمامی فرهنگ‌های این سرزمین تبدیل کنیم.